با اینکه زخم می خورم از هر کلام خویش

اما همین جراحت من،التیام خویش

این شعر ها همیشه به نام شما چاپ می شوند

اما همیشه تلخی شان را به کام خویش

شاعرشدن جزای گناه نکرده بود

من رام واز ه های شمایم نه رام خویش

دیریست حرف می زنم و. حرف می زنم

بی انکه پاسخی شنوم از سلام خویش

ای اینه حقیقت خود را نشان بده

بیزارم از معانی در خشت خام خویش

این روزها سکوت شما بعد حرف من

برده است شوکران دلم را به جام خویش

این بار عاقلانه چنین حکم می کنم

با حرف عقل و شرع ،غزل را حرام خویش

عجیب نیست که از ماجرا نفهمیده

پیام دوست به جز اشنا نفهمیده

مرا به دزدی سیبی دوباره دعوت کن

که انقضای زمین را خدا نفهمیده

کدام وسوسه شیرین تر از چنین کاری است

در این هوا که کسی عشق را نفهمیده

بگیر دست مرا تا که سیب دیگر را

بگیر دست مرا زود، تا نفهمیده...

امشب دوباره در تن لرزان چشم من

افتاده یاد سردی یاران چشم من

ان گونه های سرخ شما یادشان به خیر

زیر هجوم بوسه ی باران چشم من

تصویر بی گناه تو را حبس کرده است

 سلول انفرادی زندان چشم من

روزی نبود، ماه حرامم ،نبینمت!

حالا ندیدنت شده تاوان چشم من

با من تمام خاطره ها گریه می کنند

باهر شروع بارش باران چشم من

عمری به اسمان و زمین داده ام قسم

حالا قسم به جان تو و جان چشم من

اسطوره می شویم وبه تاریخ می رویم

با پای بندی تو به پیمان چشم من

ان روزهای کودکیت پیش چشمم است

برگرد ای عزیز به کنعان چشم من

بر قلم گو تا نگویدهر سخن این روزها

دارد ارزان می شود غسل و کفن این روزها

مثل  مردم تا رسیدی پای سروی شک نکن

هی تبر بر ریشه اش محکم بزن این روزها

درد گل را باغبانی رفته می دانست وبس

زیر پا له می شود وقتی چمن این روزها

شعر شیرین از دل دفتر نمی اید برون

تیشه بر خود میزند هر کوهکن این روزها

جنگ با هم خون که باشد زخم خوردن بهتر است1

ننگ را بر جان بخر ای تهمتن این روزها

با تماشای خزان خویش در فصل بهار

باز تازه می شود زخم کهن این روزها

می شنیدی بوی بهبودی ز اوضاع جهان

حافظا بر عکس تو،اوضاع من این روزها...

1- من رستم وتو سهراب این جنگ چه جنگی است

گرخورم حسرت و گر زخم زنم ننگ (فاضل نظری)

2-بوی بهبودی ز اوضاع جهان می شنوم

از   تو  اندازه ي  پائيز  بدم مي آيد           از  دو تا  قهوه ي  روميز  بدم مي ايد

نه كه از طعم همين قهوه تنفر دارم               بلکه از هرچه  شکر ریزبدم مي آيد

از همان لحظه كه رفتي و مرا پيچاندي          دیگر از كافه ي شانديز بدم  مي آيد

من از آن پيچك همسايه كه پيچد عاشق             از  درختان  گلاويز  بدم  مي آيد

حكم ما بهتر از اين نيست كه دل بايد داد          اصلاً از بي بي گشنيز بدم مي آيد

ماه ، هم خيره نگاهم بكند اين شب ها              و من از ماه چنين هيز بدم مي آيد

نگذارد كه بخوابم شب دیگرر ا، هم              از همين مرغ سحر خيز بدم مي آيد

پرسه هايم همه در كوچه ي تنهايي رفت         از همين شهر غم انگيز بدم مي آيد

ازهمان مصرع اول که (تو)را آوردم                از ردیفم و خودم نیز بدم می آید