چه خوش گفت فردوسی پاکزاد

چو ایران مباشد تن من مباد

وتاریخ من صلح با هر چه دوست

وگردنکشان زمین کنده پوست

نگنجد قیاسی به تاریخ برد

که ما سرورانیم و تو قوم خرد

به ما چه که از پشت کوه آمدید

از این فاصله بر ستوه آمدید

شما کشور جهل و دختر کشی

شما را چه بر جعل و گردن کشی

من از نسل جنگ آور رستمم

و ایرانی یاور رستمم

من از نسل رستم که دیوان کشد

پلیدان و بدخواه ایران کشد

که هشتاد ملیون در این کارزار

بر آرد شما را حسابی دمار

شما را چنان گوش مالیم سخت

که برگردد از رویتان کام وبخت

مرا خنده از جعل این نامتان

خلیجی که با فارس شد جاودان...

به یکباره تغییر دارد مگر

واینگونه آب رخ از خود مبر

نگاهی به تاریخ کن، دم مزن

تمام جهان بوده ایران من

نه این راه کشور گشایی نبود

مگر یادتان رفته جایی نبود

که ایرانیان بر جسارت خموش

چنین کار آورده ما را به جوش

چرا حوصله را به تنگ آورید

و ایرانیان را به جنگ آورید

مگر یادتان رفته دیروزتان

همه یک صدا با تمام جهان

به وحشی ترین حربه ها آمدید

و ایران چو شیری شما را درید

من از نسل مردان دانشورم

که از عالمان پر شده کشورم

که گر  نامشان را بخواهم برم

نشاید توان گفت بر دفترم

من از مردم کشور تک خدای

که معبودشان را نکرده دو تای

من از قوم شاه حقوق بشر

که هر کس مساوی است با هر نفر

به مهمان نوازان ترین شهره ام

به مردان پاک زمین شهره ام

و این حرف صادق ز پیغمبر است

علوم ثریا در این کشور است

که رمز رسیدن به این جایگه

((وَ مَن دق باب الکَریم اِنفتح ))

چه کس مثل ایرانیان کرده زیست

که جن و بشرمانده این قوم چیست

هر آنچه که  فضل است در بین شان

نباشد پلیدی و شر بینشان

خدا را سپاس از چنین بام مان

که ایرانی پاک شد نا م مان

((رطب نا ورد چوب  خر زهره بار

چو تخم افکنی بر همان چشم دار))

عرب بعد از این سر گردانی مکن

((ادب نیست  پیش بزرگان سخن))

که گر بار دیگر چنین بد کُنی

همی لرزه بر تن بباید کنی

برو ای عرب بار آخر فقط

چنین کار تو کار آخر فقط